EUROPEJSKIE DNI DZIEDZICTWA 8-24.09 2017
KRAJOBRAZ DZIEDZICTWA – DZIEDZICTWO KRAJOBRAZU
W ramach 25.edycji Europejskich Dni Dziedzictwa 2017 Muzeum Miejskie w Żywcu zorganizowało wystawę czasową pt. „Krajobraz dziedzictwa – dziedzictwo krajobrazu. Dawne Zabłocie.”
Na wystawie prezentowane są archiwalne fotografie Zabłocia oraz pamiątki związane z tą obecną dzielnicą miasta Żywca. Fotografie (przedwojenne, okupacyjne i powojenne) pochodzą ze zbiorów muzealnych oraz prywatnych. Większość z nich została pozyskana od mieszkańców Żywca, zwłaszcza dzielnicy Zabłocia, przez uczniów szkół żywieckich: I Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Żywcu oraz Szkoły Podstawowej nr 1 w Żywcu. Projekty były współorganizowane wspólnie z Muzeum w roku 2012.
Na wystawie obejrzeć także można pokonkursowe prace uczniów szkół podstawowych, gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych, będące pokłosiem V Edycji Powiatowego Konkursu Historyczno-Plastyczno-Fotograficznego (temat: Dawne Zabłocie), którego organizatorami są: Ośrodek Szkolno-Wychowawczy w Żywcu oraz Muzeum Miejskie w Żywcu.
Serdecznie zapraszamy!
HISTORIA ZABŁOCIA
Dokładna data założenia osady Zabłocie koło Żywca nie jest znana. Prawdopodobnie powstała ona pod koniec XIV w. na trzech łanach na lewym brzegu Soły, na dawnym terenie miejskiego lasu. Były to czasy panowania księcia oświęcimskiego Jana II, ówczesnego właściciela Żywiecczyzny. Wieś Zabłocie usadowiła się przy szlakach komunikacyjnych, a zwłaszcza przy szlaku wiodącym na południe ku Przełęczy Zwardońskiej i w stronę doliny Kisuczy na Słowację. Bród na Sole, drogi handlowe oraz sąsiedztwo miasta dały Zabłociu dobrą podstawę do powstania i rozwoju.
W źródłach historycznych nazwa Zabłocie po raz pierwszy występuje w Dziejopisie Żywieckim Andrzeja Komonieckiego zapisana pod rokiem 1477. Kronikarz podaje tam informację o uregulowaniu świadczeń z dóbr żywieckich na rzecz Kościoła oraz objaśnia znaczenie nazwy „Zabłocie”, która miała pochodzić od terenów zabłoconych, ale także i położonych za płotami miejskimi – „zapłocie”.
Inwentarz dóbr żywieckich z roku 1667 wymienia nazwiska rolników z Zabłocia: Bujak, Biel, Szopa, Adamczyk, Kłusak, Kiełbasz, Chasuk, Biernat, Mrowiec, Stawarz, Cherzyk, Stokłosa, Sanetra, Gawin. Tereny te zamieszkiwało wtedy 20 gospodarzy wraz z rodzinami, wieś liczyła łącznie około 150 mieszkańców. Na początku XVIII w. pojawiły się tam kolejne, nowe rodziny.
Po I rozbiorze Polski Zabłocie wraz z Żywiecczyzną znalazło się w granicach Galicji, gdzie zaczęto wprowadzać prawo i administrację austriacką.
Ważnym wydarzeniem w dziejach Zabłocia była budowa tzw. „drogi cesarskiej” z Węgier do Wadowic (droga wytyczona przez Żywiec przecięła Zabłocie i Pawlusie) w roku 1784. Przy nowym trakcie pojawiły się kapliczki i figury przydrożne oraz ok. 1800 r. kapliczka św. Floriana (wieżę dobudowano w 1894r.).
W 1831 r. do Zabłocia dotarła epidemia cholery, w wyniku której zmarły 164 osoby.
