Malarstwo Andrzeja Czarnoty i Ewy Jędryk –Czarnoty

Już 26 lipca 2013 r. zapraszamy na wystawę malarstwa Andrzeja Czarnoty i Ewy Jędryk –Czarnoty. Wernisaż odbędzie się 3 sierpnia o godz. 15.00. w salach wystaw czasowych w Starym Zamku. Uwaga - mile widziane Panie w kapeluszach. W trakcie spotkanie odbędzie się losowanie obrazu.

Andrzej Czarnota urodził się w Sosnowcu.
Absolwent Liceum Sztuk Plastycznych w Katowicach. Studiował na Akademii Sztuk Pięknych
w Krakowie, na katowickim Wydziale Grafiki. Dyplom otrzymał w 1988r. Uprawia malarstwo sztalugowe, rzeźbę. Był redaktorem graficznym w śląskiej prasie. Zajmował się scenografią telewizyjną i pracą dydaktyczną z młodzieżą.
Uczestnik plenerów malarskich w kraju i za granicą.
Laureat kilku nagród i wyróżnień.
Brał udział w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych i poplenerowych, w tym międzynarodowych (Niemcy, Francja, Czechy, Węgry, Słowacja i Norwegia).
Miał 33 wystawy indywidualne malarstwa, rzeźby i instalacji.

Andrzej Czarnota ma skomplikowaną i złożoną drogę artystyczną.
Wywodził się z kilkupokoleniowej rodziny artystycznej. Okres dzieciństwa to rzeźba w drewnie. Potem piękna przygoda z kowalstwem artystycznym, materią czarnego metalu w liceum plastycznym. Jest to istotne dla jego dalszej twórczości. Na ASP studiuje grafikę warsztatową- dyplom z projektowania książki i dodatkowy z malarstwa. Podczas studiów poznał i był uczniem wielkiego, polskiego rzeźbiarza Bronisława Chromego. Wtedy obudziły się u Andrzeja Czarnoty od nowa pasje rzeźbiarskie. Bezpośrednio po ukończeniu uczelni zaczyna pracować jako redaktor graficzny w czasopiśmie ,,Ekran”, potem w śląskiej ,,Panoramie”. Współpracuje też z tygodnikiem ,,Wiadomości Zagłębia”. Do prasy rysuje rysunki satyryczne, komentujące zjawiska polityczne i społeczne.
W tym samym czasie tworzy cykle rzeźbiarskie nazywane przez siebie grafikami przestrzennymi, gdzie wykorzystuje swoje doświadczenia kowalskie i graficzne. Powstaje kilkadziesiąt rzeźb, pokazywanych na kilkunastu wystawach w kraju i za granicą. Inspiracją dp tych cykli pt. ,,Sny o lataniu” była sytuacja polskiego społeczeństwa na początku wielkich przemian lat dziewięćdziesiątych. Realizuje klika rzeźb monumentalnych- m.in. ,,Drzewo radości” w Tychach i inspirowane Afryką ,,Strusie” w Czeladzi.
Andrzej Czarnota- grafik po niezwykle budującym spotkaniu z Władysławem Hasiorem i propozycją wystawy w autorskiej galerii w Zakopanym, utwierdza się w chęci pozostania rzeźbiarzem. W tym czasie pracuje jako scenograf w Telewizji Katowice.
Tworząc spektakle rzeźb artysta dopełnia je malarstwem, gdzie swoje rzeźbiarskie postaci wkomponowuje w swój ukochany temat- pejzaż.
Na plenerach malarskich Andrzej Czarnota trafi na grupę Jerzego Dudy Gracza, w3śród doskonałych malarzy spędza kilka lat. W tym czasie najważniejszym środowiskiem wypowiedzi i artystycznej ekspresji staje się malarstwo. Przeżycia osobiste powodują, że artysta z grafitowo- metalicznych kolorów i twardych, stalowych kompozycji, mających jeszcze korzenie studiowania w mrocznych czasach stanu wojennego, świadomie zaczyna używać pięknego, pełnego koloru czerpanego z natury. Tworzy obrazy przepełnione słońcem, szczęściem, pięknem i dobrocią. Feeria kontrastowych barw na jego obrazach, grubych faktur zdaje się być niczym nieposkromiona. Ale to tylko złudzenie pierwszego wrażenia. Kompozycje i detale w nich artysta buduje z mistrzowską precyzją. Z pozoru nonszalanckie uderzenia pędzla dla wytrawnego znawcy świadczą o wielkim doświadczeniu i doskonałym warsztacie artysty.
Andrzej Czarnota podkreśla swój zachwyt malarstwem renesansowym, impresjonistycznym i okresu Młodej Polski.
Zajmował się działalnością dydaktyczną. Doświadczenie swoje przez szereg lat przekazywał uczniom, prowadząc otwartą pracownię dla młodzieży.
Andrzej Czarnota wciąż poszukuje i poznaje. Dużą część życia poświęcił podróżom- tym dalekim i bliskim. Właściwie cały czas jest w podróży… Ostatnie lata spędza na Ziemi Żywieckiej, skąd czerpie siłę i inspirację do życia i twórczości. W tym roku artysta obchodzi 25- lecie pracy twórczej.

O twórczości Andrzeja Czarnoty pisał we wstępie do katalogu prof. Stanisław Tabisz:
,,Przy całej swej poetyckości i powietrznej sferyczności w obrazach, Andrzej Czarnota bywa ekspresywny, dosadny, niekiedy nawet ostry i potrafi dodać specyficznego klimatu, intensywnego nasycenia i mrocznej tajemnicy swoim pejzażowym widokom, urokliwym zaułkom i zakątkom, drzew3om, portretom, kobiecym aktom, drobnym postaciom dzieci, ptakom i sylwetkom zwierząt. Trzeba tu podkreślić, że zniewalająca iluzoryczność jego malarstwa wcale nie powstaje w wyniku precyzyjnego maskowania śladów pędzla i modelowania rozświetlonych form w sposób gładki i wylizany. Czarnota stosuje różne faktury, zadrapania, chropowate nawarstwiania materii po to, aby jego malarstwo było jeszcze bardziej zmysłowe i eksponowało wyrafinowany oraz bogaty ,,język malarski”.

Ewa Jędryk- Czarnota pochodzi z Sosnowca. Ukończyła katowicki Wydział Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom uzyskała w 1987 roku. Po studiach zajmowała się tkaniną artystyczną, należąc do grupy artystycznej ,,Przekaz” brała udział w kilkunastu wspólnych wystawach. Zajmowała się też projektowaniem graficznym i aranżacją wnętrz. Prowadziła działalność dydaktyczną z dziećmi i młodzieżą w zakresie sztuki. Od 10 lat zajmuje się głównie malarstwem. Uczestniczy w plenerach malarskich w kraju i za granicą. Miała 25 indywidualnych wystaw malarstwa i kilkadziesiąt zbiorowych i poplenerowych.

Mieszka i tworzy w malowniczej wiosce Bystra, niedaleko Żywca, dlatego też piękno natury, ukochany ogród, kwiaty i owoce stały się w naturalny sposób dopełnieniem głównego tematu obrazów Ewy Jędryk- Czarnoty, którym są kobiety. Jej twórczość to studium kobiecości, apoteoza kobiecego piękna, subtelności i wdzięku. Tajemnicze kobiety z obrazów malarki- otulone koronkami, woalkami, kryjące się pod wielkimi kapeluszami wydają się pochodzić z innej, dawnej epoki. Emanują dostojnością i spokojem. Jednocześnie są bardzo współczesne ,,z krwi i kości”- silne, pewne siebie i swojego uroku, epatujące zmysłowym erotyzmem. Trafnie napisała kiedyś poetka Marta Fox, że kobiety z obrazów Ewy Jędryk- Czarnoty ,,najpełniej łączą sferę materii i sferę ducha, są ziemskie i niebiańskie jednocześnie” oraz, że są ,,grzechu winne i grzechu warte”
Obserwując twórczość Ewy Jędryk- Czarnoty zauważamy ciągły postęp. Po uczelni jej kompozycje malarskie są szare, ascetyczne. W kolejnych latach artystka zaczyna dochodzić do wysokiego poziomu umiejętności warsztatowych, które pozwalają jej na swobodę narracji. Wraz z dojrzewaniem artystycznym kobiety na obrazach Ewy Jędryk- Czarnoty wybuchają kolorem, stają się pełne i wielowymiarowe. Dojrzała kobieta- malarka potrafi nas wciągnąć w kobiecy świat, prawdziwy i jednocześnie przez nią tworzony.

,,Kobiety Są. Nie dzięki czy pomimo, czy dla jakiejś samozwańczej racji, lecz jak Narodziny + Życie + Śmierć. Są jak uczucie + jak oddychanie, jak pękający pąk + pnący się liść, jak rozbłyskujące gwiazdy + wschodzące słońce + księżyc w nowiu + księżyc w pełni”
- pisał E. E. Cummings, poeta i znawca dusz.