Wiosną 1025 r., jak czytamy na kartach kroniki niemieckiego kronikarza, Wipona,  dopełnił się akt koronacji na króla Polski Bolesława, księcia piastowskiego, pierwszego w historii Polski, którego na władcę naszego państwa namaścił świętymi olejami arcybiskup gnieźnieński. Akt ten stał się również dopełnieniem symbolicznego wydarzenia jakie miało miejsce ćwierć wieku wcześniej, gdy w czasie Zjazdu Gnieźnieńskiego w 1000 r. cesarz niemiecki Otto III symbolicznie nałożył księciu Bolesławowi na skronie swój własny diadem, co późniejsza polska tradycja interpretowała jako właściwy moment koronacji. Podjęte wówczas w Stolicy Apostolskiej starania o zgodę na koronację spotkały się ze sprzeciwem ze strony adwersarzy polskiego władcy, a dalszym dążeniom w tym kierunku przeszkodziła śmierć życzliwego Polsce cesarza Ottona III oraz konflikt z jego następcą Henrykiem II.

Akt koronacji umocnił władcę, który był widziany od tego momentu jako pomazaniec boży, ale wzmocnił też znaczenie państwa polskiego jako suwerennego królestwa. Uroczystość namaszczenia i nałożenia na głowę nowego króla korony odbyła się  prawdopodobnie 18 kwietnia 1025 r., na który to dzień przypadała Wielkanoc, w archikatedrze w Gnieźnie, związanej z kultem świętego Wojciecha. Uroczystość odbyła się, jak się później okazało, tuż przed śmiercią Bolesława, która nastąpiła 17 czerwca tegoż roku.

FR

---